Hoewel mijn nieuwjaar iets minder is begonnen (lees: griep),
gold dat niet voor de winnaars van de Postcodeloterij. Kanonnen zeg, wat een
geldbedragen. Eigenlijk is de kans groter dat je in een bad verdrinkt dan dat
je een dergelijke loterij wint, wat overigens voor mij reden genoeg was om
vooral niet mee te doen.
 |
| Dit is Gaston Starreveld in bad. |
Die redenering ging niet op voor de Sittardse ‘bijna-miljonair’
Kamal Maihouane. Een aantal jaren lid van de Postcodeloterij en inderdaad ‘bijna-miljonair’;
daar waar zijn buren miljoenen ontvingen, werd zijn voordeur overgeslagen. Wat
bleek? Door onvoldoende saldo op zijn rekening in december, werd het bedrag van
zijn loten niet afgeschreven. En viel hij dus niet in de prijzen.
Ja. Dat is klote. Sometimes
you win, sometimes you lose. Eigenlijk is dat ook wel hoe het leven in
elkaar zit en laten we eerlijk zijn: de Postcodeloterij kent nu eenmaal meer
verliezers dan winnaars. Nu is dat natuurlijk erg gemakkelijk praten als je het
vanaf een afstandje aanschouwt, maar het valt mij wél op hoeveel media-aandacht
er wordt geschonken aan tranendal Maihouane.
Beste Kamal, mocht je dit lezen; ik bedoel het niet
persoonlijk. Het is oprecht k*t dat je door een ongelukkig saldo even niet
meespeelde en daardoor verloor. Doordat jouw verhaal echter óveral verschijnt,
wordt dat zure gevoel telkens weer bevestigd. Dat geldt overigens ook voor je
vrienden, die een Facebook actie zijn begonnen om kras- en andersoortige loten
in te zamelen zodat je aan het eind van deze maand misschien een doosje
stroopwafels wint. Lief bedoeld, maar wat heb je eraan? Je kunt kiezen om de
rest van januari onder je dekbed een potje te gaan janken, maar je kunt óók de eer aan jezelf houden en na
een dikke week zeggen; het is balen, maar life
goes on.
 |
| Dit is een doosje stroopwafels. |
Ik spreek jou nu persoonlijk aan Kamal, maar eigenlijk kun
jij er ook niks aan doen. Het zijn de media die ervoor kiezen om het verhaal van
de verliezer te vertellen. Dit is overigens niet de eerste keer dat dat gebeurt.
Vorig jaar schreef ik al een blogpost over een mevrouwtje die de miljoenen aan
haar neus voorbij zag gaan en haar verhaal vertelde in Metronieuws. Vanochtend stond
jouw verhaal in de Limburger, het artikel telde twee (!) pagina’s. Waarom? En
wat voor nieuws had daar eigenlijk moeten staan? Die media-aandacht helpt jou
niet met het incasseren van je verlies, maar tegelijkertijd smullen de
journalisten blijkbaar van zo’n wanhoopverhaal. Dat zijn overigens diezelfde journalisten
die in eerste instantie altijd uit gaan van hun ‘eigen morele kompas'.
Ik vind dat teleurstellend. Het bevestigt mijn gevoel dat
journalisten moeite hebben om onderscheid te maken tussen relevant nieuws en
onderwerpen waar wij – het publiek- over praten. De helft van de dingen waar ‘wij’
het namelijk over hebben –online maar óók offline- zijn niet nieuwswaardig genoeg om over te berichten als nieuwsmedium. Maarja, als één schaap over
de dam is… Het verhaal van Kamal is daarbij slechts één voorbeeld van de vele
irrelevante berichten die de ether in worden geslingerd én in mijn brievenbus
belanden.
Ik vraag me dan ook vaak af...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten