YES! De Limburger gefuseerd met weekblad Privé!

Dat was het bericht van 1Limburg waar ik mee opstond vandaag. Mijn eerste reactie; 'OMG WAT ERG!'.

Eenmaal aan de ontbijttafel, viel mijn oog op de voorpagina van de Limburger. Een foto van de half ontklede mededirecteur van Air France Pierre Plissonnier sierde de helft van de krant, maar dat was niet wat mij verbaasde. De tekstballon aan de zijkant maakte mijn slaapdronken hoofd klaarwakker.

‘Foto van penis per ongeluk naar leerlingen’, kopte het bericht.

Mijn tweede reactie? ‘Waarom is dit nieuws?!’.

Navraag leerde mij dat het voorval zich had plaatsgevonden vóór de zomer van 2015. Toch werd dit ‘nieuws’bericht opgepikt door niet alleen de regionale, maar ook de landelijke pers. ‘Nieuws’ tussen aanhalingstekens ja, want is dit nou het nieuws dat de voorpagina haalt op de dinsdagochtend? Is dit het ‘nieuws’ wat een foto van Pierre Plissonnier evenaart? Een leraar die een domme fout heeft gemaakt maar wat door Stichting Onderwijs Midden-Limburg allang is opgelost en afgehandeld? Is de smakeloze kop van 1Limburg –die cruciale informatie achterwege laat in diezelfde kop- de standaard geworden ‘want dat trekt lezers’? En is het niet genoeg dat de desbetreffende leraar al flink door het stof is gegaan toen hij zijn fout beging?

‘Waarom had deze man überhaupt nummers van zijn leerlingen?’ is de eerstvolgende vraag die je hoort. Serieus? Welcome to 2015, waar Whatsapp nou eenmaal een keihandig middel is om je leerlingen te laten weten dat je ziek bent. Zodat je een uur langer in bed kan blijven liggen. Of om door te geven wat het huiswerk is. Voor het geval je dat vergeten was. Maar dit bericht zodanig veel aandacht geven dat compleet Nederland erover praat? Schandalig. Hij is een mens. Ik ben een mens. En jij bent – als het goed is – ook maar een mens. En wij mensen maken fouten. Hele domme, domme fouten. Klaar. Daarmee had de kous allang af moeten zijn.

Maar de kous is nog niet af.

Blijkbaar is dit bericht nieuwswaardig. Voorpaginawaardig. Radiowaardig. En vanavond misschien zelfs televisiewaardig. Maar wie bepaalt dat nou? Wie bepaalt of iets nieuws is? Wie bepaalt of iets überhaupt de moeite waard is om naar buiten te brengen? En wie bepaalt of een bericht de voorpagina haalt? Wie denkt na bij de gevolgen van het plaatsen van zo’n bericht? Is iets nog nieuws als het maanden geleden gebeurd is? En nog belangrijker: is dit het nieuws wat ik wil lezen op een dinsdagochtend? Is dit het nieuws waar ik mij mee bezig wil houden?

Door de landelijke bekendheid van dit bericht, word ik als lezer gedwongen om erover na te denken. En erover te praten (‘Heb je het al gehoord?’). Zo werken media. 

Maar ik heb nog steeds geen abonnement op de Privé en ik heb geen zin om mij met zo’n berichten bezig te houden. Tijdsverspilling.

Dat het medialandschap is vervuild, is geen nieuws. Maar ergens ben ik diep teleurgesteld met het inzicht dat dit de manier is hoe ‘het’ blijkbaar werkt.