Een paar maanden geleden zag ik vakantiefoto’s van afgelopen
zomer; een gezonde, Nederlandse meid keek mij aan met een grote glimlach. Dat
diezelfde meid genoot van het leven, was niet alleen van haar gezicht af te
lezen. Een beetje ongemakkelijk sloot ik mijn laptop af, en besloot dat deze
zomer er anders uit zou gaan zien. Verantwoord genieten werd mijn credo, en af
en toe ‘nee’ zeggen tegen een stukje
taart kon zéker geen kwaad.
Maar ja, hoe dóe je dat? Ik besloot mijn grote vriend Google
te raadplegen en stuitte op een aantal websites die claimde hét recept te
hebben voor een strakker lichaam. Voeding bleek cruciaal, dus de slogan ‘abs are made in the kitchen’ werd mijn
nieuwe mantra.
Een paar maanden later zit ik hier, achter mijn laptop, dit
stukje tekst te typen. Voor diegene die verwachten dat ik een sixpack heb
gekweekt en daar nu vol trots foto’s van ga plaatsen, raad ik aan te stoppen
met lezen. Het enige sixpack dat ik heb weten te bemachtigen, kostte €5,50 en
staat in de koelkast.
Niemand had mij namelijk verteld dat ik een in jungle
terecht zou komen, vol met havermouthipsters en foodbloggers. In mijn pogingen
om –als groentje- verantwoorder te
eten, faalde ik telkens weer. De Belvita-koekjes die claimen een perfect
ontbijt te zijn, waren na een week snel weer van de baan en mijn kommetje
yoghurt met cruesli bleek een dodelijke combinatie. Een bakje havermout bleek
niet te pruimen zonder spontaan spastische darmen te krijgen en die boterham
met hagelslag had ik al heel lang geleden de deur uit gedaan.
''De grootste onzin wordt als hapklare quinoa-salade geslikt en onwetende mensen, incluis moi, hebben geen flauw benul wat ze nog moeten geloven.''
Ik voelde – en voel - mij als een
vlieg die verstrikt is geraakt in het World Wide Web. Alles wat ik ooit dacht
te weten over eten, blijkt één grote grap. De ene dag zijn koolhydraten
dikmakers, de andere dag worden ze verwelkomd als de zoete geur die een bakker
in de ochtend produceert. Verzadigde vetten probeerde ik eerst te mijden als de
pest, maar ook dat blijkt nu een inzicht van lik-mijn-vestje aangezien mijn
lichaam in zekere mate diezelfde vetten nodig heeft.
Die akelige jungle heeft mij
opgeslokt en uitgespuugd. Moedeloos word ik van mezelf. Alle tijd die ik
ondertussen heb besteed aan het bestuderen van etiketjes, het rondsnuffelen op
internet en het bijhouden van mijn calorie-inname, had ik óók op een andere
manier kunnen besteden. Het grote probleem van internet is dat ie-de-reen er
iets op kan zetten. De grootste onzin wordt als hapklare quinoa-salade (géén koek!) geslikt en onwetende mensen,
incluis moi, hebben geen flauw benul
wat ze nog moeten geloven. Het gevolg? Een dwangmatig afgekickte Bourgondiër
met een haat-liefde verhouding op het gebied van eten.
Ondertussen kijk ik met weemoed
terug naar die vakantiefoto’s van afgelopen zomer. Je kon misschien wel zien
dat die gezonde, Nederlandse meid van het leven genoot, maar ze genóót.
En is dat niet het
allerbelangrijkste?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten