Ik ben nog nooit in Beiroet geweest.

‘All our thoughts and prayers are with the people of Paris’ twitterde de Australische premier Malcom Turnbull.  Net zoals wij, in Nederland, onze steunbetuigingen lieten zien door onder andere onze profielfoto de kleur van de Franse vlag te geven. Facebook maakte het ons allemaal gemakkelijk en met één druk op de knop liet je zien dat je meeleefde met de slachtoffers.

Het is niet met woorden te beschrijven wat er afgelopen vrijdag is gebeurd. Daar gaat deze blogpost dan ook niet over. Waar deze dan wel over gaat?

De invloeden van de media op de samenleving.

Ik neem jullie even mee naar donderdag 12 november. De vooravond van de verschrikkelijke gebeurtenis in Parijs. Die dag bombardeerde IS Beiroet; 46 onschuldige burgers vonden de dood.

In Dagblad de Limburger heb ik welgeteld één foto gezien met een korte beschrijving over de gebeurtenis in Beiroet. Daarbij kon mijn profielfoto op Facebook niet veranderd worden in een Libanese vlag, laat staan dat ik een minuut stil ben geweest -met de rest van Nederland- om de slachtoffers in Beiroet te herdenken. En dat terwijl het toch écht om dezelfde radicalen ging die de wereld in brand proberen te steken.

Ik werd geattendeerd op een artikel dat onlangs op de website van de NOS verscheen. Velen hebben zich kritisch uitgelaten tegenover de NOS; waarom wordt er medeleven getoond voor Parijs en is het stil rondom Beiroet? Een hele reële vraag. De NOS analyseerde de berichtgeving van de grootste nationale kranten en kwam tot de conclusie dat elke krant één artikel had geweid aan Beiroet. Tegenover 23 tot 33 artikelen over Parijs.

In hetzelfde artikel werd gebruik gemaakt van een theorie die uitlegt dat mensen pas écht iets kunnen voelen als het psychologisch dichtbij komt. Dat kan ik helemaal beamen; ik ben nog nooit in Beiroet geweest. Ik weet niet hoe het daar ruikt. Wat voor weer het daar is. Welke mensen er wonen. Hoe het eten er smaakt. Daarentegen weet ik wél hoe imposant de Eifeltoren eruitziet als je eronder staat. De drukte rondom de Arc de Triomphe. De zwervers die me aanspreken met ‘Lady Gaga’. De croissants en de baguettes.

Ik voel mezelf beperkt in mijn kennis over de wereld, maar ik weet niet of ik mezelf daarvan de schuld kan geven. Ik kan elke krant doorspitten, elk nieuwsmedium –online én offline- raadplegen en nog zou ik maar een fractie weten van wat er écht speelt. Tóch vind ik dat geen excuus om niet stil te staan bij de slachtoffers die zijn gevallen in Beiroet. Ook dáár hebben families moeders, zoons en oma’s verloren. Ook dáár wordt geprobeerd een samenleving te ontwrichten. De situatie is eigenlijk precies hetzelfde, alleen heet de stad Beiroet, en niet Parijs.

We hebben het toch altijd over ‘wij’ tegenover ‘zij’? ‘Wij’ moeten ons niet laten tekenen door angst en ‘zij’ mogen ‘ons’ niet klein krijgen. Wij? Dat is Parijs. Dat is Beiroet. Dat is Amsterdam. Dat is Weert. Dat is Leveroy.

Dat zijn we samen.

Laten ‘we’ rouwen om álle slachtoffers die zijn gevallen door IS, wereldwijd. Want iedereen die door een stelletje achterlijke randdebielen de dood wordt ingejaagd, verdient het om herinnerd te worden.