… wist ik dat ik mijn roeping had gevonden!,, vertel ik
enthousiast tegen mijn moeder. Ze hoort mij niet, en dat is ook niet zo raar.
Haar aandacht gaat naar een verlicht schermpje, aangezien ze zich plotseling
bedacht dat ze haar collega nog een appje moest sturen. Het saillante detail –
een carrière in de porno – dat ik toevoegde om te checken of ze er ‘nog was’,
bleek niet te landen aan haar reactie te zien (‘Huh, wat?’).
 |
Het blijft een pijnlijke confrontatie zodra ik merk dat een
gesprekspartner zich meer concentreert op een telefoon dan op wat ik te
vertellen heb. Natuurlijk zijn lang niet alle dingen interessant, en de helft van de
dingen die ik vertel zijn vást niet ‘luisterwaardig’, maar hallo?! Sinds
wanneer zijn we vergeten om überhaupt naar elkaar te luisteren? Waarom valt heel Nederland
over de terrasmeisjes terwijl het ondertussen stilzwijgend geaccepteerd wordt
dat bijna ie-de-reen onbeschoft met zijn telefoon bezig is tijdens een gesprek?
En sinds wanneer is het zó ver gekomen dat zelfs mijn ouders allebei op hun
telefoon zitten tijdens een ‘gezellig’ middagje lunchen?
DOE DIE FUCKING TELEFOON TOCH EENS WEG!
Ik wil niet alleen met mijn vingertje naar
anderen wijzen; óók ik zit vaak aan mijn telefoon vastgekleefd. Ik kan
kilometers lopen zonder ook maar één keer om me heen te kijken, en daarvoor
schaam ik mij diep. Echter, buiten het feit dat we denken dat telefoons tegenwoordig onmisbaar
zijn, kan ik gewoonweg niet accepteren dat het normaal aan het worden is om te
rommelen op je telefoon terwijl er tegen je gepraat wordt. Je hebt het
misschien zelf niet in de gaten, maar voor de ander is het alsof je tegen een muur praat. En
buitenom het feit dat het ongezellig is om tegen een muur te praten (ooit
geprobeerd?), is het gewoon onbeschoft en je bent daarmee vreselijk gezelschap.
Dineren met een muur is nooit leuk.
 |
| Wat voor een muur ben jij? Doe nu de test! |
Daarbij mensen; we lopen op die manier zo ontzettend veel
dingen mis. De zeldzame avonden waarbij de telefoon niet tevoorschijn wordt
gehaald, zijn altijd de leukste avonden waarbij échte gesprekken gevoerd
worden. Het zijn juist díe avonden die mij altijd heel lang bij blijven en
waarbij ik ouderwets huilend van het lachen mijn bed in rol.
Ik ga heus geen oproep doen in de hoop dat iedereen weer
oldskool de postduif tevoorschijn gaat halen; de telefoon is nou eenmaal here
to stay. Ik hoop wél dat je beseft wat voor een ongegeneerd aardappelhoofd je
bent als je je telefoon erbij pakt terwijl er iemand tegen je praat.
… Huh, wat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten