Hoe anders werd dat met de komst van Whatsapp? Vrienden en
klasgenoten installeerde deze nieuwe manier van communiceren op hun telefoon en
ik keek hongerig toe hoe gemakkelijk én goedkoop het was. Mijn malle Nokia liet deze
functionaliteit uiteraard nog niet toe, maar na tijdje kon ook mijn telefoon overstag.
Yes, ik kon appen!
Er ging een wereld voor me open. Ik appte me een slag in de rondte, werd toegevoegd in
groepsapps en voelde me rijk met de gesprekken die ik voerde. Daarbij kon ik
precies zien wanneer en hoe laat iemand mijn appjes had gelezen, tevens de
ultieme inkopper voor de eerste Whatsapp-ruzies. Wat was het leuk hè, dat appen?
Daar waar een wereld voor mij open leek te gaan, bleek er in
werkelijkheid eentje sluiten.
Ik begon een druk te ervaren. De druk van altijd online te moeten
zijn. De druk om altijd maar zo snel mogelijk te reageren. ‘Online zijn’ kreeg eigenlijk een hele nieuwe betekenis; ik merkte dat mijn ‘app’-contacten het
vanzelfsprekend vonden dat ik binnen no-time reageerde. Als het wat lang duurde
voordat er een reactie kwam (lees; momenten dat je jezelf even terugtrekt met een Libelle op la Toilette)
waren de ‘Hallo’s?’ en vraagtekens
niet van de lucht. Ik was toch immers online geweest?
Het resultaat? Ik ben app-moe en daardoor waarschijnlijk de
meest irritante persoon voor jou om mee te appen. Als trotse ambassadeur van
LLDN (Liever Laat Dan Niet) reageer
ik eigenlijk altijd laat. Of niet. In dat geval ben ik je gewoonweg vergeten. Met
de garantie dat je bij mij een blauwtje loopt - aan blauwe vinkjes geen gebrek- vermoed ik dat ik ergernis nummer
één ben voor menig fanatieke apper. We zijn tegenwoordig misschien 24/7 online, maar wil dat zeggen dat we er dan ook 24/7 moeten zíjn? Nee, ik vind van niet.
Nouja, ik ben er verder wel hoor. Alleen sporadisch op Whatsapp.
En daar ben ik best een beetje blij om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten