en al maakt je dat een beetje bang
'IK APP* JE NOG!'
vier jaargetijden lang...''
*vul hier contactvorm naar wens in.
Ik hoor het Paul de Leeuw zingen in mijn achterhoofd. Het zijn ook maar hele kleine woordjes, maar voor 'ons' vrouwen van óh zo grote betekenis. In drie à vier woorden heb je meteen álles gezegd. 'Ik. App. Je. Nog.' Je laat in het midden of én wanneer je de ander nog gaat zien of spreken. Het is vaag en onduidelijk, aangezien die kleine woordjes tientallen betekenissen kunnen hebben. Zoals altijd verwarrend voor het andere geslacht, dus bij deze een korte uitleg:
De 'ik app je nog!'- vriendinnen onderling
- We hebben echt nog héél veel te bespreken maar nu even geen tijd. Superdoei!
De 'ik app je nog!'- vriendinnen als het uitkomt
- Ik heb zoveel aan mijn hoofd en jij past daar nu even niet bij. Dáág!
De 'ik app je nog!'- alles behálve vriendinnen
- We zien elkaar eigenlijk nooit dus ik heb niet echt de behoefte om je nog te spreken maar ik blijf toch beleefd. Juw Haj!
Onduidelijk, gecompliceerd maar vooral hartstikke handig én vrijblijvend. 'Waarom kunnen vrouwen nou nooit eens zeggen wat ze écht bedoelen' hoor ik je denken. Simpel; als we ergens geen zin in hebben, houden we niet altijd van de directe aanpak. We willen leuk gevonden worden. Lief, grappig en sociaal. Die vier hele kleine woordjes dekken altijd de lading, en vaag als wij vrouwen zijn; de ander snapt meestal wél hoe het geïnterpreteerd moet worden. Daardoor ontstaan er geen moeilijkheden als er vervolgens niet geappt wordt, wat overigens negen van de tien keer het geval is.
Jezus wat een complex verhaal op de donderdagavond. Achja, één troost; we zullen nooit écht zeggen wat we bedoelen. Dus, tot zover; we appen nog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten