Marco Borsato en een heleboel telefoons.

Precies een week geleden bezocht ik de Marco Borsato Fanclubdag. Natuurlijk bezocht ik die dag om het Borsato museum te bezoeken en om enveloppen à €1,- te trekken in de hoop een boottocht of high -tea met Marco himself te winnen (tevergeefs), maar ik kwam vooral voor de muziek. Als je van zijn muziek houdt, hoef ik je niet uit te leggen dat het uiteindelijke optreden magnifiek was. Ik heb vooral met mijn ogen dicht geluisterd, en dat kwam niet alleen omdat ik zo genoot. 

Er viel gewoonweg niets te zien.

Vandaag is Rood! Zo kleuren de mobieltjes.

Links, rechts, recht voor me; óveral waar ik keek, zag ik mobieltjes. Er werd druk gefilmd, gefotografeerd en opgenomen, want blijkbaar moest álles worden vastgelegd. Die druk om alles vast te willen leggen zag ik overigens laatst ook al toen PSV kampioen werd en er meer selfiesticks dan spelers op het veld te zien waren. Toch verbaasde het mij. Ik attendeerde de vrouw voor mij erop dat ik het vervelend vond het complete nummer 'Binnen' visueel te moeten missen door haar telefoon en ze reageerde - verrassend genoeg - begripvol dat het 'inderdaad erg irritant is'. 

Maar waarom dóen we het dan nog lieve mensen? Altijd maar die ellendige telefoons tevoorschijn halen? Waarom willen we toch steeds óveral een foto of video van maken? Sinds wanneer worden herinneringen opgeslagen op een geheugenkaartje in plaats van in je hart? En wat heb je er aan om een filmpje van Marco te laten zien waarbij het geluid uit je miezerige iPhone of Samsung-speakertje ploft wat ‘Binnen’ meer op ‘Rood’ laat lijken, en vice versa?

Niks. Je hebt er niks aan. 

Deze verrassende conclusie leverde mij een nieuw inzicht op. Stel nou dat we massaal die telefoons en camera's lekker in de tas laten. Stel nou dat we gewoon eens doen waar muziek voor gemaakt is. Luisteren. Genieten. Het moment bewust meemaken en de ontroering die je voelt vervolgens als een herinnering in je hart sluiten. Is dat niet waar het om gaat? Is dat niet waar muziek voor bedoeld is? Hoe kan muziek jou nog raken namelijk als je druk bezig bent iedere stap van Marco vast te leggen? En wat dacht je van alle mensen die achter je staan en Marco door jouw schermpje moeten bekijken? Zij hebben een kaartje gekocht voor een totaalbeleving; geen abonnement op een YouTube kanaal.

Op 23 oktober sta ik in het Ziggodome om wederom te genieten van muziek waar een strikje omheen kan. En lieve Marco; hopelijk nemen jouw fans mijn idee ter harte zodat we allemaal ‘Binnen’ daadwerkelijk live kunnen bewonderen. 

Dat zou die strik nou eens écht een gouden randje geven.