Vanavond is het weer zover; de documentaire Jojanneke in de prostitutie. Oftewel;
#jojanneke.
Twitterend Nederland viel de afgelopen paar weken over deze
documentaire die de – gedwongen – prostitutie in Nederland in kaart wil brengen. Nog vóórdat
de eerste aflevering op tv verscheen, had iedereen zijn mening al klaarliggen.
Ik besloot de eerste twee afleveringen van de documentaire
te bekijken. De wereld achter ‘de ramen’
heeft mij altijd al geïntrigeerd en deze documentaire leek mij daar meer over
te kunnen vertellen.
Mijn eerste reactie was geschokt; er werd een heftige werkelijkheid gesuggereerd. Het hele wereldje is überhaupt een ver-van-mijn-bed-show, dus misschien beïnvloedde dat mijn reactie grotendeels. De vermoedens die ik echter had, werden bevestigd.
Mijn eerste reactie was geschokt; er werd een heftige werkelijkheid gesuggereerd. Het hele wereldje is überhaupt een ver-van-mijn-bed-show, dus misschien beïnvloedde dat mijn reactie grotendeels. De vermoedens die ik echter had, werden bevestigd.
Jojanneke had mijn nieuwsgierigheid gewekt. Hadden anderen het ook zo ervaren? Ik was benieuwd en raadpleegde dus hét medium dat je moet raadplegen bij dergelijke situaties; Twitter.
Het. Was. Chaos.
De hel brak los. Tweets die mij in het oog sprongen, waren
de tweets van diegenen uit het beroepenveld zelf. Deze dames konden zich
absoluut niet identificeren met het beeld dat werd geschetst in de documentaire
en hier hadden ze behoorlijk goede argumenten voor. Er werd in de documentaire
vooral aandacht besteed aan gedwongen prostitutie en dat was volgens deze dames
een gemiste kans. Waarom niet meer aandacht besteden aan ‘happy hookers’? Het is namelijk niet alléén maar gedwongen werk.
Ineens ging ik er met hele andere ogen naar kijken. Láng
niet alles leek te rijmen wat er in de documentaire werd beweerd. Dit riep
vragen bij mezelf op. Ik was blijkbaar geneigd iets klakkeloos over te nemen
van TV, terwijl het complete beeld niet werd geschetst. Waarom eigenlijk? Omdat
het een documentaire is die wordt uitgezonden door de EO? Maakt dat het
legitiem? Of wilde ik onbewust mijn ogen sluiten voor een werkelijkheid die óók
bestaat? En wat was er gebeurd als er geen Social Media was geweest? Hadden
deze dames hun stem dan niet kunnen laten horen?
Een belangrijkere vraag is misschien wel; wat zijn de
gevolgen van de stemmen die van zich laten horen op internet? Gaat het
uiteindelijk om gelijk krijgen of zou er juist een samenwerking kunnen
ontstaan?
Laat mij weten wat jouw mening hierover is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten