Nee! Stop! Ik wil nog niet!

Angst en paniek. Dat zijn vooral de emoties die ik ervaar met Oudjaarsdag. Of ja, om specifieker te zijn; het moment dat de jaarwisseling plaatsvindt. Voor iemand die de touwtjes graag in handen heeft, is het moeilijk om Moeder Natuur haar gang te laten gaan. Het benauwt mij; het is alsof ik ineens álles wat er is gebeurd het afgelopen jaar moet afsluiten. Vergeten.Weg. Doei.

Het voelt alsof ik naar een afgrond wordt gesleept. ‘Nee! Stop! Wacht! Nee, ik wil nog niet!’. Wetende dat hét moment toch gaat komen, maakt het zo akelig; ik kan de tijd niet stopzetten. Het voelt alsof ik in die laatste 10 seconden nog snel even wil stilstaan bij wat dat jaar allemaal is gebeurd.

Dit is natuurlijk een beschamende bekentenis; de meeste mensen zijn enthousiast, blij of dronken. Een enkel toont géén emotie bij de jaarwisseling. Maar niemand raakt in paniek. Ik word nooit zó met mijn neus op de feiten gedrukt als met het aftellen; het is één groot kippenhok in mijn hoofd. Wanhopige pogingen om dit te verbergen, resulteren in zenuwachtig gefrunnik en melig, hyperactief gedrag.

Natuurlijk ben ik benieuwd wat 2015 mij gaat brengen; zouden er mooie dingen in het verschiet liggen? Wordt het een jaar van blijdschap of juist van verdriet? Mag ik nog lang met mijn kritische krullen stukjes schrijven? Blijf ik bij de radio werken? 

First things first. Voordat ik nieuwsgierig kan zijn, moet ik het aftellen overleven. Ik neem een hap uit mijn gepoedersuikerde oliebol en nip zenuwachtig van mijn glas champagne. Ik hoor ‘Hotel California’ op de achtergrond en wip paniekerig van de ene voet op de andere. 5, 4, 3, 2, 1…..

Proost; op het nieuwe jaar!