Ik stop met bloggen.
Tenminste, dat zou ik momenteel het liefste willen doen.
Ik schreef het gisteren al; Charlie Hebdo is voor mij tot nu
toe het meest schrijnende voorbeeld wat ik ooit ben tegengekomen sinds ik mijn
blog ben gestart. Nog nooit werd zo pijnlijk duidelijk welke invloed media
hebben op de samenleving. Nog nooit werd zo pijnlijk duidelijk dat vrijheid van
meningsuiting niet vanzelfsprekend is.
En nu? Moet ik nu maar weer gewoon verder gaan schrijven
over 'Boer Zoekt Vrouw'? Moet ik alle
ophef rondom de docu 'Jojanneke in de prostitutie'
in kaart gaan brengen? Of de bank van Eva Jinek grondig gaan analyseren?
Het voelt niet goed om ‘de dag na 7 januari’ verder te
bloggen alsof er niks gebeurd is. Alsof het leven gewoon doorgaat. En wat valt
er nog te schrijven? Wat weegt er nu op tegen de pijnlijke werkelijkheid die
zich in Parijs heeft afgespeeld? Daar kan toch geen Yvon Jaspers of Jojanneke
tegenop?
Ik voel me gefrustreerd, want natuurlijk gaat het leven
door. Over een week, een maand, een jaar zal er worden teruggedacht aan die ene
zwarte dag in Parijs van het nog zo jonge 2015. Terwijl familie, vrienden en
collega’s die dierbaren hebben verloren, het verlies iedere seconde van de dag
voelen. Die grote leegte in de wereld van journalisten en cartoonisten. Een leegte die nooit gevuld kan
worden.
Natuurlijk gaat het leven door.
Maar voor mij vandaag nog even niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten