donderdag 18 december 2014

Lang leve de 'pedadogen' in Nederland!

Het is jullie vast niet ontgaan dat One Direction onlangs te gast was bij RTL Late Night. De succesvolle boyband heeft duizenden fans – excuseer: directioners- over de hele wereld, maar de fans in Nederland zijn toch wel het meest fanatiek. Dat ervoer ook Humberto Tan.

Hij twitterde het volgende:





















De reacties spreken voor zich; he messed with the wrong fandom. Dat de fans teleurgesteld waren, spreekt voor zich; natúúrlijk wil je erbij zijn als jouw idolen naar Nederland komen. Hoe er vervolgens werd gereageerd, riep bij mij enkele vragen op. Wisten de ouders van deze fans wel dat hun kinderen ‘oorlogje’ voerden op Twitter? Zijn ouders sowieso op de hoogte wat hun kinderen uitspoken op het internet? Of is het een gevalletje van ‘nee, dat zou mijn dochter nóóít doen’?

Deze ‘Twitteroorlog’ herinnerde mij aan een filmpje wat ik laatst op internet tegenkwam. Het filmpje liet zien wat er gebeurt als ouders ineens geconfronteerd worden met het gedrag van hun kinderen. De vader in dit filmpje kwam erachter dat zijn dochter standaard met ‘kanker’ schold. Hij hoorde overduidelijk bij de gevalletjes ‘nee, dat zou mijn dochter nóóit doen!’ en wilde haar een lesje leren door haar publiekelijk aan de schandpaal te nagelen.


Ik worstelde om een standpunt in te nemen over dit onderwerp. Naar mijn mening ging de vader duidelijk over een grens door zijn dochter ‘nog viezer dan de stront aan mijn schoenen’ te noemen. Maar is dat mijn mening, gevormd vanuit het perspectief hoe ik ben opgevoed. Maar weet ik veel? Weet ik wat ‘goed’ en wat ‘slecht’ is? Wie ben ik om dat te beoordelen? Wanneer is iets een ‘goede’ manier van opvoeden en wanneer is iets ‘slecht’? Ligt dat niet aan de opvoeding die je zelf gehad hebt en het sociale milieu waar je uit komt?

Deze manier is misschien wel hoe de helft van de Nederlandse kinderen wordt aangepakt. De een krijgt een corrigerende tik, de ander wordt op internet gezet. Deze vader liet heel Nederland ‘een kijkje in de keuken’ nemen hoe hij het gedrag van zijn dochter aanpakt.

Het enige wat mij écht verbaasde, was dat Nederland ineens een overschot aan pedagogen bleek te hebben. ‘Dit kán toch zomaar niet?’ ‘Dit kind wordt verpest!

Begrijp me niet verkeerd; je mag zeker je mening vormen. Besef echter wél dat je het vanuit jouw eigen referentiekader bekritiseerd. En zolang je geen gediplomeerde pedagoog bent; schoenmaker, blijf bij je leest!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten